Foltash Informohu drejt
Pse jetojmë?
Shpresojmë që fëmijët tanë të jetojnë një jetë më të mirë se e jona.
Është një fat i shkruar tashmë me bojë që digjet, por është i shkruar në kujtesën gjenetike dhe jo në ballë, në kundërshtim me besimin popullor.
Kjo shpresë, nga ana tjetër, është një kurth i madh, si çdo shpresë tjetër. Por është kurthi që jeta e donte për t’u rritur dhe zhvilluar vazhdimisht gjithnjë e më shumë. Sakrifica për hir të fëmijëve nuk është gjë tjetër veçse kurthi që jeta ka dashur për ne që ne të sakrifikojmë për të vetë, për hir të rritjes së saj, brez pas brezi.
Këtu qëndron baza instinktive e parimit të përparimit historik, por këtu qëndron edhe një nga aspektet e gjendjes dramatike të gjendjes njerëzore.
Sepse një sasi e zjarrtë mjerimi na pushton sa herë që kemi frikë se fëmijët tanë do të jetojnë një jetë më të keqe se e jona.
Ndoshta është makthi i të gjithë prindërve që flenë me ta dhe i detyron ata të investojnë ndonjëherë gjithçka që zotërojnë dhe mbi atë që mund të marrin hua, në përgjigje të impulsit instinktiv që është impulsi i vetë jetës drejt më shumë rritjes dhe zhvillimit, por është impuls se ne duhet t’i bindemi me inteligjencë dhe mençuri, në mënyrë që të jemi të denjë për një jetë inteligjente.
Kjo është ajo që u mungon shumë baballarëve dhe nënave të cilët përfundojnë ose duke humbur dinjitetin njerëzor ose duke i shmangur fare përgjegjësitë, dhe duke iu drejtuar krahëve të çdo gjëje ose përqafimeve të tjera.
Aftësia për të kuptuar motivet na siguron një diferencë, ndonëse të vogël, për t’i racionalizuar dhe kontrolluar ato, qoftë edhe në një fushë të kufizuar, për të reduktuar sa më shumë burimet e mjerimit njerëzor.
Fëmijët e tu nuk janë të tutë, fëmijët e tu janë fëmijët e jetës që dëshirojnë për vete. Ata vijnë me ju në botë, por jo nga ju. Edhe pse jetojnë me ju, nuk ju përkasin. Ju mund t’u jepni atyre dashurinë tuaj, por nuk mund të mbillni në to farat e mendimeve tuaja, sepse ata kanë mendimet e tyre. Në të mund të strehohen trupat tuaj. Por shpirtrat e tyre nuk jetojnë në banesat tuaja. Ajo jeton në banesën e së nesërmes, të cilën ju nuk mund ta vizitoni, as në ëndrrat tuaja. Dhe që ju të përpiqeni të bëheni si ata. Por më kot po përpiqeni t’i bëni ata si ju. Sepse jeta nuk kthehet mbrapa, as e shijon qëndrimin në shtëpinë e djeshme. Ju jeni harqe dhe fëmijët tuaj janë shigjeta të gjalla që jeta i ka hedhur nga harqet tuaja. Shigjetari sheh shenjën e vendosur në rrugën e pafundësisë dhe ai do t’ju përkulë me fuqinë e tij, në mënyrë që shigjetat e tij të jenë të shpejta dhe me shtrirje të gjerë. Prandaj, simpatia juaj le të jetë në duart e harkëtarit të mençur për hir të gëzimit dhe lumturisë. Sepse, siç e do shigjetën që fluturon nga harku i tij, ashtu do harkun që i qëndron në duar.
Në përmbledhje, mund të thuhet:
Fëmijët tuaj janë në harkun e jetës.
Ajo kujdeset për këtë çështje dhe mjafton t’i besoni hedhjes së saj dhe t’ia lehtësoni.
