Respekti im për fenë:

Respekti im për fenë:

Respekti  për fenë nuk është nga kalkulimet politike por  buron nga një qëndrim moral sa vijon:

Ne nuk kemi të drejtë t’i privojmë njerëzit nga një ide që ata e konsiderojnë ngushëllim për plagët ekzistenciale që shkenca mund t’i trajtojë vetëm me pak, arti mund ta qetësojë atë me pak, mençuria mund ta shërojë atë vetëm pak, kështu që mbetet vend për  shpirtëroren.

Kjo situatë shprehet nga Ibn Arabiu si “feja e dashurisë”, dashuria për çfarë? Dashuria e pafund dhe e përjetshme, burimi i së cilës është dëshira që vetë dashuria të jetë e pafund dhe e përjetshme. Sepse dashuria është një “takim jo i plotë”, “një bashkim jo i plotë” dhe një “lutje jo e plotë”. Dashuria është “një dëshirë që nuk mund të realizohet plotësisht”, siç thotë Platoni, brenda një vizioni themelor të konceptit të dashurisë. Në këtë kuptim, dhe në bazë të tij, përvoja fetare meriton simpati racionale.

Përvoja fetare nuk është diçka e tepërt, por bie brenda nevojave tona shpirtërore, dhe më kryesorja ndër to është nevoja jonë – kur nuk jemi të mençur – për diçka që na ngushëllon përballë asgjësimit. Urtësia përmendet shpesh në diskursin Kuranor në këmbim të librit, dhe çështja është se nëse urtësia nuk jepet ashtu siç duhet, atëherë merrni librin ashtu siç duhet, përveç se (kujt i është dhënë urtësia i është dhënë shumë mirë) sipas vetë diskursit Kuranor. Me fjalë të tjera, nëse nuk je i mençur ose një masë urtësie, atëherë ke mësimet tekstuale të fesë.

Megjithatë, riformulimi i diskursit fetar me sens njerëzor do të jetë një masë e nevojshme për të ruajtur shëndetin shpirtëror të një personi, qoftë fetar apo jofetar, për sa kohë që të dhënat e fesë ishin dhe do të mbeten të fshehura në pavetëdijen kolektive të  gjithëve.