I është thënë një profesori, ti je shumë liberal dhe mysliman. Por cili është qëndrimi yt mbi ata që e përçmojnë fenë?

I është thënë një profesori, ti je shumë liberal dhe mysliman. Por cili është qëndrimi yt mbi ata që e përçmojnë fenë?

Ishte përgjigjur:
Islami beson në lirinë e mendimit dhe të shprehjes (paqësore) dhe nuk njeh asnjë dënim për mendimin paqësor, në përputhje me thënien e të Plotfuqishmit “nuk ka detyrim në fe” dhe “Unë nuk kam kontroll mbi ta” dhe dhjetëra të tjera vargje që janë bërë të njohura dhe që urdhërojnë respektimin e lirisë së besimeve të njerëzve.

E dyta: Tradita e vërtetë profetike eshte marre nga Kur’ani, jo nga mendimet tjera.

E treta: Tradita profetike për trajtimin e përbuzjes ndaj Islamit është braktisja në përputhje me thënien e të Madhëruarit: “Dhe nëse i shihni ata që mashtrojnë veten në ajetet Tona, atëherë largohuni prej tyre derisa të thellohen në një thënie tjetër” [ El-En’am: 68]

Fjala “derisa të angazhohen” do të thotë se braktisja është (e përkohshme) dhe jo e përhershme, dhe kushti i saj është ndalimi i veprimit të përbuzjes, dhe fjala “deri” tregon kohën në kontekst. Dhe tallja, sikur Kur’ani u mëson muslimanëve një metodë objektive dhe të civilizuar të dialogut në të cilën të dyja palët janë të qeta dhe të gatshme për dialog, duke pranuar provat dhe duke i diskutuar ato pa armiqësi.

Së katërti: Fjala përbuzje e Islamit do të thotë (të shpifësh dhe tallesh) atë, dhe kjo do të thotë se (kritika e Islamit objektivisht dhe shkencërisht) nuk është përbuzje, por është një formë e lirisë së mendimit dhe diskutimit të mendimeve të ndryshme në atë kohë.
Është detyrë për muslimanin të kërkon të vërtetën me fakte dhe të argumentoj atë me këndvështrim të bazuar.

Kurse në fund në rast jo marrëveshjeje vjen në pyetje citati Kuranor:“Ti ke fenë tënde dhe unë kam fenë time” dhe më pas bashkëjetesa me njerëz të feve të tjera, sepse të gjithë jemi njerëz që kemi të drejta dhe detyra dhe merita është puna, devotshmëria dhe përfitimi publik.