Do të kalojmë ditën me uri e të hollat po ia dhurojmë vajzës për shkollim, LEXOJENI!

Do të kalojmë ditën me uri e të hollat po ia dhurojmë vajzës për shkollim, LEXOJENI!

“Unë kurrë nuk u thashë fëmijëve të mi se çfarë ishte puna ime. Nuk doja që ata të ndiheshin të turpëruar për mua. Kur vajza ime më e vogël më pyeti se çfarë bëja, unë i thoja me hezitim se isha punëtorë.
Para se të kthehesha në shtëpi çdo ditë, bëja banjë në tualetet publike që të mos merrnin asnjë aluzion për punën që bëja, doja t’i dërgoja vajzat e mia në shkollë, t’i edukoja, doja që ato të qëndronin para njerëzve me dinjitet
Kurrë nuk doja që dikush t’i shikonte me përçmim si të gjithë me mua. Njerëzit gjithmonë më poshtëronin. Investova çdo qindarkë të të ardhurave të mia për arsimimin e vajzave të mia.
Nuk bleva kurrë një këmishë të re, përkundrazi i përdora paratë për të blerë libra për ta.
Respekti është gjithçka që doja të fitonin për mua. Unë isha pastrues.
Një ditë para datës së fundit të pranimit të vajzës sime në fakultet, nuk arrita t’i merrja tarifat e pranimit. Nuk munda të punoja atë ditë. isha ulur pranë plehrave, duke u përpjekur shumë për të fshehur lotët e mi. Të gjithë kolegët e mi po më shikonin, por askush nuk erdhi të më fliste. Kisha dështuar dhe ndjeva zemër të thyer. Nuk e kisha idenë se si të përballesha me vajzën time e cila do të më pyeste për tarifat e pranimit pasi të kthehesha në shtëpi. Unë kam lindur i varfër.
Besoja se asgjë e mirë nuk mund t’i ndodhte një njeriu të varfër.
Pas punës erdhën tek unë të gjitha pastruesit, u ulën pranë meje dhe më pyetën nëse i konsideroja si vëllezër. Përpara se të përgjigjesha, secili më dha të ardhurat e një dite. Kur u përpoqa t’i refuzoja të gjithë; ata u përballën me mua duke më thënë: “Ne do të vdesim urie sot nëse duhet, por vajza jote duhet të shkojë në kolegj.” Nuk mund t’u përgjigjesha. Atë ditë nuk bëra dush; U ktheva në shtëpinë time si pastrues. Vajza ime e madhe mbarojë universitetin shumë shpejt. Tri vajzat nuk më lënë të shkoj më në punë. Vajza ime më e madhe ka një punë me kohë të pjesshme dhe dy të tjerat bëjnë shkollimin.
Shpesh, vajza ime e madhe më çon në vendin tim të punës. Ajo ushqen të gjithë bashkëpunëtorët e mi së bashku me mua. Ata qeshin dhe e pyesin pse na ushqen kaq shpesh. Vajza ime u tha atyre, ‘Të gjithë ju keni vuajtur nga uria për mua atë ditë që të bëhem kjo që jam sot, lutuni për mua që t’ju ushqej të gjithëve, çdo ditë’.
Në ditët e sotme nuk më duket sikur jam i varfër. Kush ka fëmijë të tillë, si mund të jetë i varfër?”